22. Ukradłeś dziecko?!

                                                   ~~~~ Oczami Holly ~~~~

   Z Niall'em jest wszystko w porządku. Co prawda stracił dużo kwi, ale przez to rzadko się umiera. Jest pod kroplówką. Lekarze mówią, że nic mu nie będzie. Kamień z serca mi spadł. Widok Niall'a w kałuży krwi, sprawiał, że obawiałam się najgorszego. Teraz męczy mnie jedna rzecz. Lekarz prowadzący "chorobę" Niall'a pytał się mnie, kto go tak urządził. Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Wszystko wydarzyło się tak szybko. Skłamałam. Powiedziałam mu, że pobili go jacyś nieznajomi ludzie. Zastanawiam się, czy dobrze postąpiłam chroniąc Harry'ego. Może przydałaby się mu porządna nauczka? Usiadłam przy stoliku. Umówiłam się tutaj w kawiarni z Austin'em.
- Witaj. - Powiedział radośnie Austin, siadając naprzeciwko mnie.
- Hej. Jak tam w mieszkaniu? Wszystko gra? - Zapytałam.
- Samanta się wyprowadziła. Uznała, że to będzie najlepsze rozwiązanie.
- Mogła chociaż do mnie zadzwonić. Dobra. Nie ważne. A co z Tobą?
- Holly, czy Ty w ogóle spałaś ostatnio? - Zapytał chłopak, zapierając się łokciami. Całkowicie zignorował moje pytanie.
- To, że mam wory pod oczami nie oznacza, że nie śpię. Jestem zmartwiona i tyle. - Czy to tak bardzo widać, że zamartwiam się moimi problemami? Teraz, gdy Niall jest w szpitalu, a z Harry'm zerwałam, to już kompletnie nie mam z kim szczerze porozmawiać. Boję się, że Niall zezna prawdę, i to ja będę mieć kłopoty, a nie Harry.
- A czym się tak zamartwiasz? - Zapytał spokojnym głosem.
- Wszystkim. Jak ja Ci zazdroszczę, wiesz? Jesteś wolny, zawsze wesoły i do tego wszystkiego jesteś szczęśliwy.
- Wcale nie jestem szczęśliwy. Nie mogę taki być.
- Czemu? - Zapytałam zaskoczona. Austin zawsze sprawiał wrażenie tajemniczego człowieka. Właściwie to nic o nim nie wiem.
- Człowiek, kiedy traci kogoś bliskiego, nigdy nie będzie w pełni szczęśliwy. - Odpowiedział ponurym głosem. Jeszcze bardziej wzbudził we mnie ciekawość.
- Czyli mam rozumieć, że straciłeś bliską osobę? Mogę wiedzieć kogo?
- Straciłem dwie osoby.  Kobietę życia i nasze dziecko. Możemy skończyć ten temat? Nie lubię, nie chcę do tego wracać. Dobrze? - Zaproponował, popijając łyk kawy.
- O mój Boże...dziecko? - Powiedziałam do siebie. - Ok. Rozumiem. - Zaniemówiłam. Czasem miałam wrażenie, że Austin zachowuje się jak idiota. Ciągle powtarzał mi, że trzeba się cieszyć życiem, że dzień bez śmiechu jest dniem straconym. Myślałam, że on po prostu taki jest. Teraz, kiedy dowiedziałam się, co go spotkało, wstydzę się za to. Podejrzliwie obserwowałam jego zachowanie. Chłopak wkurzył się zaczynając ten temat. Nie dziwię się mu. Wspomnienia zawsze zadają niewyobrażalny ból. A zwłaszcza te, które wyrządziły nam krzywdę. Po chwili, zadzwonił mój telefon. Sprawdziłam kto dzwoni. To był Patrick. Uśmiechnęłam się do siebie i odebrałam połączenie.

 <rozmowa telefoniczna>
- Witaj, braciszku! - Krzyknęłam radośnie. Stęskniłam się za nim.
- Cześć, Holly. Jesteś u siebie? - Zapytał. W jego głosie wyczuwałam coś niepokojącego. 
- Jestem na mieście. A gdzie jesteś? Halo? Słabo Cię słychać. - Po drugiej stronie słyszałam jakieś dziwne dźwięki. Jakby kota obdzierali ze skóry.
- Będziemy zaraz u Ciebie.
- Jak to "będziemy"? Przyprowadzasz kogoś ze sobą? - Zapytałam.
- Na pewno nas polubisz, prawda? O, tak!
- Patrick, czy Ty przez ten czas byłeś w jakimś zakładzie psychiatrycznym? Zachowujesz się, jakby Cię tam nie doleczyli. - Nie wiem, co mam sądzić o tej rozmowie. Boję się, co ten dureń tym razem wymyślił.
- Spokojnie. Tylko się nie denerwuj. Spotkamy się u Ciebie. Pa. - Spojrzałam ze zdziwioną miną na Austina. Chłopak również był zdziwiony.
- Wstawaj. Musimy się zbierać. Mój brat odwiedzi nas w mieszkaniu.
                               
                                                     ~~~~ Oczami Niall'a ~~~~

-  Panie Horan, czy pamięta pan, jak to się stało, że został pan pobity? - Od razu po przebudzeniu, zauważyłem dwóch policjantów, stojących przy drzwiach. Przeczuwałem, że będą się mnie wypytywać o to pobicie. - Halo! Czy pan mnie słyszy? - Powtórzył, starszy policjant.
- Proszę zachowywać się ciszej. Tutaj leżą chorzy ludzie. - Upomniała stróża prawa, młoda pielęgniarka.
- Dobrze, przepraszam. - Odparł zawstydzony facet. - To odpowie mi Pan na wcześniejsze pytanie?
- Bardzo bym chciał, ale niestety nie pamiętam. - Uznałem, że chronienie przyjaciela, jest ważniejsze niż jakieś głupie prawo. Za dużo nas łączy. Wolę być mądrzejszy i utrzymać naszą przyjaźń. Co do tego pobicia... był pod wpływem nerwów. Owszem jestem na niego trochę zły, ale nie mogę wpakować go od razu za to za kratki.
- Ma pan amnezje? Czemu lekarz tego u pana nie stwierdził? - Zapytał podejrzliwie.
- Nie mam amnezji. Chodziło mi o to, że nie znam sprawcy i dokładnie nie pamiętam przebiegu zdarzeń.

- A mi się wydaję, że pan coś stara się zataić. Zdaję sobie pan sprawę, że to jest karalne? Szpital zgłosił tą sprawę na policję, więc musimy się tym zająć. Radzę panu odświeżyć sobie pamięć, bo jeśli się dowiem, że coś pan kombinuje, to niech mi pan wierzy, nie będzie miło.
- Jestem szczery. - Powiedziałem poważnym głosem. W duchu miałem ochotę wybuchnąć śmiechem. Już taki jestem.
- W porządku. Więcej pytań nie mam. Do zobaczenia potem, panie Horan.


                                                          ~~~~ Oczami Harry'ego ~~~~

- Stary, za dużo już wypiłeś. Odpuść trochę. - Nalegał Louis.
- Nie narzekaj tylko pij! Zadzwoniłem po Ciebie, żeby się dobrze zabawić, ale póki co, to działasz mi tylko na nerwy.
- Wiesz o tym, że powinieneś o nią walczyć?
- Po co? Ona woli Niall'a. Nie widzisz tego? Za każdym razem, kiedy coś się złego dzieję to biegnie do tego swojego "przyjaciela". Cholera wie, czy teraz się nie migdalą.
- Przestań, tak o niej mówić. Na razie to Ty, ją zraniłeś, a nie ona Ciebie.
- Daj spokój, Lou. Już mnie ona w ogóle nie interesuje. Możesz sobie ją wziąć, jeśli chcesz.
- Teraz tylko tak mówisz, bo jesteś pijany. A jak co do czego to zabiłbyś człowieka, gdyby chciał Ci ją odbić.
- Nie! Między mną, a Holly to już koniec.
- Yhyymm... ciekawe. Zobaczymy rano. Aaa... mam dla Ciebie newsa. Podobno ta cała Meredith kręci w mieście. Miej oczy szeroko otwarte.
- Mer? Hmm. Akurat dobrze się składa! Jestem wolny, więc...
- Chyba nie mówisz poważnie? Ona chciała zabić Holly! - Wstałem i podszedłem do chłopaka.
- A może wybrałem złą dziewczynę? Może Mer byłaby lepsza? Hmm? - Poklepałem Lou po plecach i odszedłem.


                                                       ~~~~ Oczami Holly ~~~~

    Czekałam na nadejście brata. On zawsze się spóźnia. Stęskniłam się za nim. Od tamtej pory, kiedy zostawił mi liścik pożegnalny, bałam się, że już nigdy go nie zobaczę. Na szczęście zaraz będę mogła go wyściskać ze wszystkich sił. Ciekawa jestem z kim przyjdzie. Może z dziewczyną? Chętnie chciałabym ją poznać.

- Patrick! - Zawołałam, biegnąć do drzwi.
- Uważaj, bo się jeszcze wywalisz. - Oznajmił Austin.
- Ha, ha, ha. - Syknęłam, odwracając się do niego. Po krótkiej chwili znalazłam się przed drzwiami. Gdy je otwarłam ujrzałam tego samego, uśmiechniętego po uszy chłopaka. Już chciałam się w niego wtulić, gdy wtem z za jego pleców wyszła maleńka dziewczynka. Spojrzałam badawczym wzrokiem na Patrick'a. Chłopak tylko się uśmiechnął i powiedział:
- To znajdzie się u Ciebie trochę miejsca dla naszą dwójkę? - Nic nie odpowiedziałam, tylko otworzyłam szerzej drzwi.

- Amando, biegnij na kanapę, dobrze? - Powiedział dziewczynce. Ta pokiwała głową i szybko pobiegła we wskazane miejsce.
- Co Ty do cholery zrobiłeś?! Ukradłeś dziecko?! Komu?! - Krzyknęłam.
- To nie tak jak myślisz, Holly. To jest dziecko mojej przyjaciółki.
- To co? Ona ot tak dała Ci swoje dziecko? - Nie wiedziałam, co myśleć o tej sytuacji. Byłam w szoku.
- Anne nie żyje. - Powiedział, spoglądając na dziecko.
- Słucham?! Jak to nie żyje?! W ogóle kim była ta kobieta? Patrick, nie było Cię zaledwie kilka miesięcy. Skąd ją znasz? Jak ją poznałeś?
- To długa historia. - Odpowiedział.
- Słuchaj, jeśli mi nie powiesz kim była matka tego dziecka, to możesz się już wynosić. - Nie mam zamiaru mieszkać z Patrick'iem, jeśli nie dowiem się co robił przez ten czas w USA. A co jeśli rodzina matki, szuka tego dziecka? Przecież można uznać go za porywacza. Zastanawia mnie, jak on to zrobił, że tak łatwo przyleciał tutaj z dzieckiem.
- Możemy porozmawiać o tym potem? Obiecuję, że Ci wszystko wytłumaczę. Proszę. Jestem zmęczony podróżą. Muszę nakarmić, umyć i położyć małą spać. Holly, możesz mi ufać. Jestem teraz prawnym opiekunem Amandy. Nikt nie będzie mnie ścigał za porwanie. Teraz ona ma tylko mnie.
- A co z ojcem? Rodziną matki?
- Opowiem Ci wszystko jutro, dobrze?
- Ugh... kiedyś Cię zabiję. - Powiedziałam lekko podirytowana.
- Też Cię kocham, siostrzyczko. A powiedz mi... kim jest ten chłopak? Nie jesteś już z Harry'm?
- To Austin. Mój współlokator. Nie myśl sobie, że coś na łączy! Jesteśmy tylko przyjaciółmi. A Harry... on już nie jest częścią mojego życia.
- Zerwaliście?! Wow! Nigdy bym się tego nie spodziewał.
- Cóż... widocznie tak miało być. Może los ma dla mnie równie przystojnego chłopaka?
- Albo ma dla Ciebie inną ciekawą przyszłość... bycie siostrą zakonną. Haha.
- Już mnie wkurzasz! Idź lepiej zajmij się swoim dzieckiem. Boże, jak to dziwnie brzmi.

Heeeej! ;D

I jest 22 rozdział! Wydaję mi się, że nie jest taki zły, ale mógłby być lepszy. W kolejnym rozdziale dowiecie się kim była Anne i, czy Meredith znowu namiesza w życiu Holly, Harry'ego i Niall'a. 

Podoba Wam się nowy wygląd? Nagłówek zrobiła:kochana :) JEŚLI CZYTACIE TO BŁAGAM KOMENTUJCIE! CHCĘ WIEDZIEĆ, ILE OSÓB DOWIEDZIAŁO SIĘ, ŻE WRÓCIŁAM. 

Przepraszam za błędy. Moja przyjaciółka, która sprawdza mi błędy, jeszcze nie wróciła do domu -,-

Napiszcie swoje twitter'y, jeśli chcecie być informowani o nextach. Jeszcze raz przepraszam za wszystkie błędy. KOCHAM WAS I DO NEXTA! ~~~~@agata_971012 xxx